ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เราจะเห็นต่างในหลายๆ เรื่อง และก็ไม่ใช่เรื่องผิดด้วยนะครับที่คุณจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอก เพราะผมเองก็สนับสนุนให้คุณคิดและพิจารณาด้วยวิจารณญาณเสียก่อนที่จะเชื่อหรือไม่เชื่อ
Canon EOS 6D • Tamron SP15-30mm F/2.8 Di VC USD A012 • @22mm • F/8 • 1/350 sec • ISO 100
ทุกครั้งที่ถ่ายภาพ สิ่งหนึ่งที่ผมจะพยายามใส่ใจอยู่เสมอก็คือ การระวังไม่ให้มีอะไรไปแตะเข้ากับตัวแบบหลักในภาพ ซึ่งมันไม่ใช่การแตะโดนกันในทางกายภาพแต่เป็นการแตะด้วยมุมกล้อง ซึ่งผมเชื่อว่าหากมันแตะโดนกันแล้วก็จะทำให้พลังและความโดดเด่นสูญเสียไป ในทางตรงกันข้ามมันอาจจะกลายเป็นอีกเสน่ห์หนึ่งในภาพถ่ายของเราก็เป็นได้ เพราะเมื่อพิจารณาดูจริงๆ แล้วก็จะเห็นได้ว่าเรามีความพิถีพิถันในการถ่ายภาพอยู่พอสมควร มิใช่เพียงแค่เห็นอะไรสวยงามแล้วก็ยกขึ้นกดไปตามเรื่องตามราว
การทำแบบนี้บางทีก็ต้องใช้เวลาในการค้นหา และแม้กระทั่งความลำบากยากเย็นในการยืดย่อตัวหรือแม้กระทั่งต้องนอนราบลงไปกับพื้น เพราะความประณีตย่อมต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อและแรงกายแรงใจ ต่างไปจากความรีบร้อนซึ่งเป็นคนละเรื่องกับความประณีตอย่างสิ้นเชิง
ภาพเปรียบเทียบด้านบนนี้ดูโดยผิวเผินแล้วมันคงไม่ต่างอะไรกันนัก แต่ถ้าดูดีๆ ก็จะเห็นความแตกต่างในประเด็นนี้เป็นอย่างยิ่ง และยิ่งดูก็ยิ่งเห็นเมื่อเราได้ยินเรื่องราวนี้เข้าไปแล้ว
ต่อให้เป็นคนที่ดูภาพถ่ายไม่รู้เรื่องก็ยังพอสัมผัสได้ถึงประเด็นนี้ครับ เพียงแต่อาจจะบอกไม่ได้ว่ามันเพราะอะไร ถ้าคุณใช้ความประณีตให้มากมันก็ควรค่าพอที่ผู้คนทั่วไปจะใช้เวลาในการดูภาพของคุณและเก็บเอาไว้เป็นความประทับใจ แต่ถ้าคุณรีบร้อนถ่ายภาพโดยไม่ค่อยได้ผ่านกระบวนการคิดอะไรสักเท่าไหร่ (เว้นแต่มันเป็นสัญชาตญาณทางพรสวรรค์อันหาได้ยากยิ่ง) ภาพถ่ายของเราก็จะไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากภาพอื่นๆ สักเท่าไหร่นัก
มันเป็นสิ่งละอันพันละน้อยที่จะช่วยเสริมให้ภาพของเราดูดียิ่งขึ้นครับ เหมือนกับอาหารสักจานที่เราแยกแยะออกมาลำบากเหลือเกินว่าอร่อยเพราะอะไร เนื่องจากข้อดีของมันปะปนกันอยู่ในนั้นเต็มไปหมด ซึ่งก็เป็นหน้าที่ของ “คนปรุงภาพ” อย่างเรานี่แหละครับที่ต้องพยายามใส่ข้อดีเหล่านั้นลงไปในกรอบสี่เหลี่ยมอันได้ชื่อว่าเป็นภาพถ่าย พอทำได้บ่อยๆ เข้าเพียงแค่ได้ยินชื่อของเราคนดูภาพก็จะน้ำย่อย (ทางการเสพภาพ) หลั่งไหลอยากจะเห็นภาพของเราเลยทีเดียวแหละ
แม้แต่มีคนมาให้ช่วยถ่ายภาพให้ด้วยอุปกรณ์ทั่วไปซึ่งมักจะพบบ่อยในสถานที่ท่องเที่ยวผมก็ยังต้องให้ความสำคัญกับประเด็นนี้ ซึ่งก็ไม่ได้หวังจะได้รับคำชื่นชมอะไร เพียงแต่หากเราพยายามทำในทุกครั้งมันก็จะกลายเป็นนิสัยติดตัวและนำมาใช้สำหรับการถ่ายภาพได้ทุกแบบ ซึ่งก็จะกลายเป็นสัญชาตญาณติดตัวไปในที่สุด หรือที่เราเรียกกันว่า “อัตโนมัติ” นั่นเอง
อย่าลืมครับ…พิจารณาเสียก่อนว่าเรื่องนี้จากผมควรที่จะเชื่อได้หรือไม่? และถ้าตัดสินใจที่จะเชื่อแล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปดี? 
ปิยะฉัตร แกหลง – 11/3/58
